Van Zuid naar Noord door Laos.
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Ton en Carla
30 November 2009 | Laos, Luang Prabang
Het is half november, de rijst is overal geoogst en het is nu de droge tijd. Het regent niet meer en we zien de frisse groene kleuren langzaam geler, bruiner en stoffiger worden. Dat betekent ook dat het kouder wordt, in de nacht kan het kwik zakken naar een graad of tien. We zijn blij dat we de dikkere kleren niet allemaal in Noord Vietnam hebben achtergelaten.
Tha Khek ligt ongeveer halverwege Route 13, de ruggengraat van Laos. De Mekong loopt ten westen van deze weg en aan de andere oever ligt Thailand. Ten oosten van Route 13 liggen de binnenlanden van Laos. Vanuit Tha Khek kun je met de motorfiets een lus van 370 km door het binnenland rijden. Voor backpackers onder de 40 is deze stoffige en met kuilen bezaaide tocht verplicht. Wij doen alleen de mooie stukken en laten ons rijden. We bezoeken een aantal grotten in verschillende fasen van toeristische ontwikkeling. De grootste is voorzien van TL en klassieke balustrades. Er is ook een enorm communistisch aandoend restaurant bij waar wij de enige gast zijn. Veel grotten hebben een godsdienstige betekenis en je ziet er veel Buddhabeelden en andere symbolen. Soms zit er iemand bij die vraagt om een bijdrage en dan moeten ook de schoenen uit. Een van de grotten is moeilijk toegankelijk en er is geen duidelijke looproute. Een mannetje loopt ons voor de voeten en geeft steeds aan hoe we moeten lopen over rotsblokken en door het water. Carla zet haar ergernis hierover om in een zakelijk advies hoe hij de toeristen moet bejegenen. De man weet echter niet wat hij met dit in het Engels geschreven briefje moet. De irritatie blijft en we hebben besloten geen geld te geven. Als we wegrijden geeft zijn teleurgestelde gezicht ons toch wel weer een gevoel van spijt. Het zal nog wel even duren voordat de Laotiaan en de Europeaan elkaar helemaal begrijpen.
Het dorpje Kong Lor ligt prachtig tussen de rotsformaties midden in de lus. Het is nog helemaal traditioneel gebouwd met dicht op elkaar staande hutten op palen. We slapen bij een wat rijkere familie in een logeerhutje. Bij Kong Lor loopt de Hin Boun rivier acht kilometer door een grot en je kunt er met motorbootjes doorheen. Het is spannend om met een vaartje van 10 tot 20 km per uur door een pikdonkere ruimte te varen. Met een zaklamp krijgen we wel een indruk hoe groot de grot is. Soms strand de boot ineens op de kiezels en moeten we eruit. De grot is pas een paar jaar voor toeristen open en we stellen ons voor hoe Kong Lor de komende jaren nog kan gaan veranderen. Er wordt veel gebouwd en de informatie uit de reisgidsen veroudert snel.
Het noordelijke stuk van de lus is een prachtige slingerweg tussen steile donkere rotsformaties afgewisseld met veel groen. We rijden het achter op motorfietsen om het goed te kunnen ervaren. Onderweg naar Route 13 stoppen we maar één keertje om een aantal fotoos te maken van het sprookjesachtige landschap.
We gaan wandelen in het Phou Khao Khouay nationale park. In het dorpje Ban Na is een toren gebouwd waar je wilde olifanten kunt bekijken. We trekken door het park en overnachten op de toren. Geluid en licht schrikt de olifanten af, dus we bereiden ons voor op een sober verblijf. Onze gidsen vinden goed eten en drinken echter zeker zo belangrijk als de beleving van de natuur. Er komen nog meer gasten dus het wordt druk op de toren. De maaltijd is heerlijk en er wordt nog gekaart en rijstwhiskey gedronken. Wanneer het dan eindelijk stil en donker moet zijn vanwege olifanten wordt ons niet helemaal duidelijk. We slapen weinig, want een van de gidsen snurkt oorverdovend. Het wordt steeds kouder en het kwik zakt naar een graadje of tien. Als je dertig gewend bent voelt dat wel frisjes aan. Dat de olifanten niet komen opdagen onder deze omstandigheden begrijpen en we wel.
Vientiane is de hoofdstad van Laos. Het heeft de grootte en gemoedelijkheid van een provinciestad. Op de fiets heb je al gauw het centrum en de officiele gebouwen gezien. Je ziet hier wel meer mannen in pakken en uniformen en geblindeerde auto's. Bij het belangrijkste monument, de That Luang, is er officieel bezoek maar nergens zijn veiligheidsmensen te zien. Laos ademt een sfeer van "doe maar gewoon" en we houden het wel gezellig onder elkaar. Het land heeft ruim zes miljoen inwoners waarvan meer dan de helft tot een minderheid behoort. Het nationale gevoel is nog wat bescheiden en onwennig.
Vanuit Vientiane gaan we verder met een VIP-bus naar Luang Prabang. Vooral het tweede deel van deze lange rit is prachtig met veel bochten en fantastische vergezichten. Het echte VIP-gevoel ontbreekt in de bus, hij is luidruchtig, slingert veel en er zijn vrijwel geen pauzes. Bovendien worden enkele van onze medepassagiers onregelmatig besprenkeld met condenswater van de airconditioning.
Luang Prabang is prachtig gelegen op een schiereiland aan de Mekong. Het is een oude hoofdstad en ademt nog een chique sfeer uit. Het toerisme drukt echter ook een zware stempel op dit mooie stadje. Er is een enorm aanbod aan hotels, restaurants en toeristenkoopwaar. Ton doet een kookcursus en maakt vissoep met aubergine en galanga, een vleessalade met bananenbloem (Laap) en vleesragout in cocosmelk gebonden met geroosterd varkensvel. Dit alles voorzien van voor zijn doen uitzonderlijke hoeveelheden knoflook en peper. Er wordt ook veel koriander en bergamotblad gebruikt. Als je de goede spullen kunt vinden gaat het koken snel en eenvoudig.
Luang Prabang is bezaaid met tempels en daar hangen overal kaalgeschoren jongens en mannen in oranje gewaden rond. We spreken er enkele die Engels aan het leren zijn. In de vroege ochtend trekken ze rond om te bedelen voor eten. Verder studeren ze, onderhouden ze de tempel en bidden ze voor Buddha. Er komen ook nieuwe tempels en Buddhabeelden bij, maar het lijkt niet mogelijk om afstand te doen van de oude. Vanaf Luang Prabang maken we een luxe bootreis op de Mekong naar de grens met Thailand. Het begint koud en mistig maar wordt al gauw zonnig en heet.
Onze zintuigen worden voortdurend geprikkeld. We hebben onze hele collectie muziek op de Ipod mee en draaien de muzieknummers geshuffeld op alfabet af. We zijn al bij de C. Op lange bus of bootreizen versterken muziek en vergezichten elkaar regelmatig dusdanig dat Carla de tranen in de ogen springen van zoveel schoonheid. En Ton een brokje in de keel krijgt.
Tha Khek ligt ongeveer halverwege Route 13, de ruggengraat van Laos. De Mekong loopt ten westen van deze weg en aan de andere oever ligt Thailand. Ten oosten van Route 13 liggen de binnenlanden van Laos. Vanuit Tha Khek kun je met de motorfiets een lus van 370 km door het binnenland rijden. Voor backpackers onder de 40 is deze stoffige en met kuilen bezaaide tocht verplicht. Wij doen alleen de mooie stukken en laten ons rijden. We bezoeken een aantal grotten in verschillende fasen van toeristische ontwikkeling. De grootste is voorzien van TL en klassieke balustrades. Er is ook een enorm communistisch aandoend restaurant bij waar wij de enige gast zijn. Veel grotten hebben een godsdienstige betekenis en je ziet er veel Buddhabeelden en andere symbolen. Soms zit er iemand bij die vraagt om een bijdrage en dan moeten ook de schoenen uit. Een van de grotten is moeilijk toegankelijk en er is geen duidelijke looproute. Een mannetje loopt ons voor de voeten en geeft steeds aan hoe we moeten lopen over rotsblokken en door het water. Carla zet haar ergernis hierover om in een zakelijk advies hoe hij de toeristen moet bejegenen. De man weet echter niet wat hij met dit in het Engels geschreven briefje moet. De irritatie blijft en we hebben besloten geen geld te geven. Als we wegrijden geeft zijn teleurgestelde gezicht ons toch wel weer een gevoel van spijt. Het zal nog wel even duren voordat de Laotiaan en de Europeaan elkaar helemaal begrijpen.
Het dorpje Kong Lor ligt prachtig tussen de rotsformaties midden in de lus. Het is nog helemaal traditioneel gebouwd met dicht op elkaar staande hutten op palen. We slapen bij een wat rijkere familie in een logeerhutje. Bij Kong Lor loopt de Hin Boun rivier acht kilometer door een grot en je kunt er met motorbootjes doorheen. Het is spannend om met een vaartje van 10 tot 20 km per uur door een pikdonkere ruimte te varen. Met een zaklamp krijgen we wel een indruk hoe groot de grot is. Soms strand de boot ineens op de kiezels en moeten we eruit. De grot is pas een paar jaar voor toeristen open en we stellen ons voor hoe Kong Lor de komende jaren nog kan gaan veranderen. Er wordt veel gebouwd en de informatie uit de reisgidsen veroudert snel.
Het noordelijke stuk van de lus is een prachtige slingerweg tussen steile donkere rotsformaties afgewisseld met veel groen. We rijden het achter op motorfietsen om het goed te kunnen ervaren. Onderweg naar Route 13 stoppen we maar één keertje om een aantal fotoos te maken van het sprookjesachtige landschap.
We gaan wandelen in het Phou Khao Khouay nationale park. In het dorpje Ban Na is een toren gebouwd waar je wilde olifanten kunt bekijken. We trekken door het park en overnachten op de toren. Geluid en licht schrikt de olifanten af, dus we bereiden ons voor op een sober verblijf. Onze gidsen vinden goed eten en drinken echter zeker zo belangrijk als de beleving van de natuur. Er komen nog meer gasten dus het wordt druk op de toren. De maaltijd is heerlijk en er wordt nog gekaart en rijstwhiskey gedronken. Wanneer het dan eindelijk stil en donker moet zijn vanwege olifanten wordt ons niet helemaal duidelijk. We slapen weinig, want een van de gidsen snurkt oorverdovend. Het wordt steeds kouder en het kwik zakt naar een graadje of tien. Als je dertig gewend bent voelt dat wel frisjes aan. Dat de olifanten niet komen opdagen onder deze omstandigheden begrijpen en we wel.
Vientiane is de hoofdstad van Laos. Het heeft de grootte en gemoedelijkheid van een provinciestad. Op de fiets heb je al gauw het centrum en de officiele gebouwen gezien. Je ziet hier wel meer mannen in pakken en uniformen en geblindeerde auto's. Bij het belangrijkste monument, de That Luang, is er officieel bezoek maar nergens zijn veiligheidsmensen te zien. Laos ademt een sfeer van "doe maar gewoon" en we houden het wel gezellig onder elkaar. Het land heeft ruim zes miljoen inwoners waarvan meer dan de helft tot een minderheid behoort. Het nationale gevoel is nog wat bescheiden en onwennig.
Vanuit Vientiane gaan we verder met een VIP-bus naar Luang Prabang. Vooral het tweede deel van deze lange rit is prachtig met veel bochten en fantastische vergezichten. Het echte VIP-gevoel ontbreekt in de bus, hij is luidruchtig, slingert veel en er zijn vrijwel geen pauzes. Bovendien worden enkele van onze medepassagiers onregelmatig besprenkeld met condenswater van de airconditioning.
Luang Prabang is prachtig gelegen op een schiereiland aan de Mekong. Het is een oude hoofdstad en ademt nog een chique sfeer uit. Het toerisme drukt echter ook een zware stempel op dit mooie stadje. Er is een enorm aanbod aan hotels, restaurants en toeristenkoopwaar. Ton doet een kookcursus en maakt vissoep met aubergine en galanga, een vleessalade met bananenbloem (Laap) en vleesragout in cocosmelk gebonden met geroosterd varkensvel. Dit alles voorzien van voor zijn doen uitzonderlijke hoeveelheden knoflook en peper. Er wordt ook veel koriander en bergamotblad gebruikt. Als je de goede spullen kunt vinden gaat het koken snel en eenvoudig.
Luang Prabang is bezaaid met tempels en daar hangen overal kaalgeschoren jongens en mannen in oranje gewaden rond. We spreken er enkele die Engels aan het leren zijn. In de vroege ochtend trekken ze rond om te bedelen voor eten. Verder studeren ze, onderhouden ze de tempel en bidden ze voor Buddha. Er komen ook nieuwe tempels en Buddhabeelden bij, maar het lijkt niet mogelijk om afstand te doen van de oude. Vanaf Luang Prabang maken we een luxe bootreis op de Mekong naar de grens met Thailand. Het begint koud en mistig maar wordt al gauw zonnig en heet.
Onze zintuigen worden voortdurend geprikkeld. We hebben onze hele collectie muziek op de Ipod mee en draaien de muzieknummers geshuffeld op alfabet af. We zijn al bij de C. Op lange bus of bootreizen versterken muziek en vergezichten elkaar regelmatig dusdanig dat Carla de tranen in de ogen springen van zoveel schoonheid. En Ton een brokje in de keel krijgt.
-
30 November 2009 - 08:54
Carla & Erik :
We blijven jullie reisverslagen met veel plezier en enigszins jaloers lezen. Vooral het feit dat Carla het niet kan laten om (management)advies te geven aan de lokale gids, is echt hilarisch. Laos is voor ons onbekend terrein, maar al lezend denk ik dat we dit hoog op ons verlanglijstje moeten zetten. Blijf genieten en blijf schrijven.
Hartelijke groet,
Carla & Erik -
30 November 2009 - 16:13
Marie-Louise:
Erg leuk om jullie verslag te lezen. Ben ook wel heel benieuwd naar de fotoreportage straks, als jullie weer thuis zijn. Nog 2 weekjes.... Geniet er van!
Liefs van Marie-Louise -
30 November 2009 - 18:10
Joris:
Hoi Carla en Ton, telkens weer leuk om jullie belevenissen te lezen. Complimenten hoe jullie ook altijd weer tijd vinden om deze met ons voor een heel klein stukje te delen. Voor a.s. zaterdag ook een fijne Sint gewenst! Hartelijke groet van Joris. -
03 December 2009 - 13:32
Jan Engelen:
O.K., Laos is dus een relaxt vakantieland. Wel even heel wat anders dan Ratanakiri, he?! Ik durf te wedden dat jullie nog wel een paar dagen in Laos nodig hebben gehad om alle rode stof van en uit jullie huid te spoelen....
Nog even, en dan zijn jullie weer terug in het vertrouwde (helaas koude) kikkerlandje. Geniet er nog van nu het nog kan! Ben benieuwd naar jullie laatste stuk. -
05 December 2009 - 13:01
Ton:
ja we tellen de dagen nu wel af maar we maken nog wel leuke dingen in thailand mee. Vandaag is het koningsdag. Het bier op het terras gaat uit kopjes. En even staan voor het volkslied! -
05 December 2009 - 13:50
René En Jannie:
Prachtige reisverslagen, we genieten mee met jullie. Het zit er al weer bijna op, waar blijft de tijd toch! Ik ben alweer terug vanuit Kenia, weer veel gedaan, dat lees je wel als je weer thuis bent. Verder maakt Nederland zich druk om Sinterklaas en de kerstverlichting hangt alweer overal.... Heel veel liefs en een goede terugreis. Dikke kus, R&J -
06 December 2009 - 17:56
Resy:
Wat relaxed daaro in Laos. Zitten jullie nu in Thailand?
Leuk ook om jullie op de foto te zien, op die met dat blauwe hesje lijkt Carla errrg veel op Jet!
Gaan jullie Ellen nog ontmoeten?
Veel plezier nog! kus jezus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
