we gaan thailand in!

De bootreis van Luang Prabang naar de grens met Thailand duurt twee dagen. We overnachten in een luxe lodge in Pak Beng. De Mekong is hier nog maar zo'n honderd meter breed en heeft slingers en stroomversnellingen waar onze slanke boot met flinke vaart tegenop gaat. Het is een verlaten gebied, af en toe zien we een bamboehutje op palen tegen de bergwand geplakt, of een huttendorpje. Je ziet ook dat er stukken zijn ontbost, voor houtwinning en primitieve landbouw. Het eerste dorpje dat we bezoeken kan alleen per boot bereikt worden. Er is een soort welkomstroute met vrouwen die geweven sjaals verkopen. Je voelt veel afstand tot de inwoners als je met 20 cruisereizigers een bliksembezoek aan zo'n dorp brengt. Onze voorraad sjaaltjes wordt flink uitgebreid. Een ander dorpje is al wat verder ontsloten. Binnenkort wordt er elektriciteit aangelegd. Met de jongere mensen heb je al gauw contact als je even wat langer blijft kijken wat ze doen. Je stelt je voor hoe het is om een hele dag je zelf geteelde rijst te pellen met een stamper. Bij Pak Beng zijn de Chinezen een weg aan het bouwen die een stuk langs de rivier loopt. Het is een flinke aantasting van het landschap, maar voor de lokale bevolking geeft het ook kansen om vooruit te komen.

De oversteek vanuit Laos naar Thailand voelt als een terugkeer naar de westerse wereld. Er zijn ineens overal wegen met veel snel rijdende personenauto's. Er zijn weer veel meer moderne gebouwen, winkels en reclameborden. De telefoon doet het ook weer. Carla maakt zich op om eindelijk flink te gaan shoppen en dan snel naar huis te vliegen. Maar zover is het nog niet.

We rijden naar Chiang Rai en van daar naar het noordelijkste puntje van Thailand. Wat verderop ligt het drielandenpunt met Laos en Birma. Dat gebied heet de gouden drIehoek vanwege het geld dat daar werd verdiend met opiumteelt. Ooit was het afgelegen en moeilijk bereikbaar, nu is het een uitje voor de Thai. Er zijn nu enorme hoeveelheden winkeltjes en je kunt het opiummuseum bezoeken. Er is een levendig grensverkeer van Thai die over de grens naar een casino gaan en Birmezen die in Thailand werken of spullen kopen. In het gebied zitten naast de meer primitieve minderheden als de Akha ook Chinezen. We proeven en kopen thee bij een Chinese winkel en knabbelen op gebakken bamboewormen.

Onderdelen van het Chinese nationalistische leger zijn vijftig jaar geleden naar Thailand gevlucht voor de communisten van Mao Zhe Dong. Door de Thaise regering werden ze ingeschakeld om het communistisch verzet in Thailand te bestrijden. We bezoeken een voormalig legerkamp waar nog enkele oude mannen in Kwomintanguniform rondlopen.

In Chang Mai, een stad met honderden Boeddhistische tempels en kloosters doen we een meditatiecursus. We gaan naar een groot modern internationaal meditatiecentrum buiten de stad waar we overnachten met een groepje van negen cursisten. Bij meditatie ben je heel veel bezig met het bewust ademen en bewegen. De kunst is om je af te sluiten van eigen gedachten of prikkels van buiten. Dat lukt natuurlijk niet, je moet je er steeds bewust van blijven dat je ze hebt om ze vervolgens te kunnen afsluiten. Het zijn prima oefeningen om tot rust te komen en je bewegingen te beheersen. We oefenen onder andere lopende meditatie. Het Boeddhisme is geen geloof in een hogere macht, maar een methode om meer in jezelf te geloven en jezelf gelukkig te maken. Carla herkent veel elementen van Landmark. De boeddhistische gebruiken spreken ons minder aan. We zijn in het wit gekleed, we bidden weer eens voor het eten en we zingen en buigen voor Boeddha met onze handen gevouwen. Verder uiteraard geen vlees, alcohol of sex en om vijf uur op. Ook praten is eigenlijk niet de bedoeling, maar dat gebeurt natuurlijk wel. We discussieren met onze monnik, en je kunt ook met een monnik internetten.

De drukte van Chiang Mai is een groot verschil met de meditatierust. We nemen een kijkje in twee van de honderden tempels. We gaan een dagje fietsen in de omgeving van de stad. Carla gaat naar de kapper en laat voor het eerst in haar leven haar nageltjes doen. Nu het eind van onze reis nadert zijn we een beetje luxer aan het leven. Hadden we dat al eerder moeten doen?

We reizen vanuit Chiang Mai naar het Noordwesten en vervolgens zakken we af naar het zuiden langs de grens met Birma. De eerste etappe is Pai, ooit een idyllisch hippiedorpje, nu volledig omgebouwd voor de toeristen. Vooral de jonge Thai komen op Pai af en de leuke. spulletjes die hier verkocht worden. We gaan door naar Mae Hong Son, een normaal stadje dat ook prachtig tussen de bergen ligt. Het is 5 december, de verjaardag van de koning en dat wordt serieuzer gevierd dan Sinterklaas. We drinken op een terrasje bier uit een koffiekop, want de politie controleert vandaag op openbaar alcoholgebruik. Als het volkslied weerklinkt staan ook wij in de houding met kippenvel. Daarna storten we ons met de Thaise feestvierders op de spullenmarkt. We kopen kekke sokjes en werven ook diverse andere klanten. Het wordt een flinke samenscholing en we maken de verkoopster heel erg gelukkig. Geluk kun je ook afdwingen. In de tempel op de heuvel komen veel jonge Thai op deze dag een bloemstukje offeren voor Boeddha. Even later worden die stukjes door de monniken weer opnieuw in de verkoop gebracht. De Thai zijn modern en ze komen per auto, wij zijn de enigen die te voet de heuvel beklimmen. We zien in Thailand voor het eerst veel dikkere mensen.