van Vietnam naar Cambodja
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Ton en Carla
03 November 2009 | Cambodja, Phnom-Penh
Saigon heet nu officieel Ho Chi Minh stad en in het dagelijks gebruik HCM. Dat is een eerbetoon aan de oprichter van de communistische partij toen die de macht kreeg door de Zuid-Vietnamese regering omver te werpen en de Verenigde Staten het land uit te jagen. Het is gelukt om er weer één land van te maken, maar er zijn nog wel wat spanningen tussen Noord en Zuid. Vergeleken met Hanoi is HCM wat nieuwer, rijker, groter en westerser. We bezoeken Cu Chi, een gebied ten noorden van HCM waar de Vietcong veel invloed had. Hier is veel verzet gepleegd tegen de Amerikanen die hier bases hadden. Er was een groot stelsel van ondergrondse schuilplaatsen en tunnels. We krijgen in een expositie een indruk van de tunnels. We ervaren hoe het is om je door een kleine opening in de grond te laten zakken en door een tunneltje te kruipen: donker, warm, vermoeiend. We krijgen ook een oude propagandafilm te zien over het heldhaftige verzet, en primitieve guerillawapens. Je kunt ook kogels kopen om het schieten met de indertijd gebruikte handvuurwapens te ervaren. Dezelfde dag bekijken we in HCM het oorlogsmuseum. Vooral de getoonde foto's en feiten zijn indrukwekkend. We hebben dit indertijd min of meer bewust meegemaakt, maar je kunt je moeilijk voorstellen dat zoiets nu weer gebeurt. Je vraagt je af wat we allemaal nog niet weten over Irak. In de tentoonstelling is het Vietnamese volk de grote held. Het toenmalige Zuid-Vietnamese leger wordt aangeduid als puppetsoldiers, die misleid zijn door het westen. Er is vrijwel geen informatie over de redenen van de onderlinge strijd tussen noord en zuid. De Fransen en Amerikanen zijn de vijand en het land is bevrijd van deze koloniale onderdrukkers.
We gaan de Mekongdelta bezoeken vanuit Vinh Long. Voor het eerst varen we over een arm van de indrukwekkende Mekongrivier van ongeveer een kilometer breed. Het water staat hoog en stroomt snel. We steken met een bootje over naar het eiland An Binh, een lieflijk gebiedje met veel bomen, kanaaltjes, fietspaden en bruggetjes. Je ziet veel fruitteelt, het is te dicht bevolkt en kleinschalig voor vee. We bezoeken ook per bootje een rijstwafel- en snoepfabriekje. Leuk om te zien hoe werkelijk alles handwerk is en in een rustig tempo gaat. Zelfs het expanderen van de rijst gaat met roerbakken in een grote wok met een wervelbed van zand. De keerzijde van al dat handwerk is dat er weinig verdiend kan worden aan deze goedkope producten. We slapen in homestays, de eerste is een afdakje in de tuin met wat schotjes er omheen en een bed met klamboe. Vooral onze tweede homestay in de delta is een paradijsje, waar we meteen in een hangmat duiken en niets meer ondernemen. Voor het eerst denken we dat we hier gewoon een paar dagen kunnen niksen. We pakken de volgende dag toch maar de al afgesproken bootjes terug. We blijven langs de Mekong reizen, nu richting noord. Vanuit Chau Doc gaan we per bootje naar de grens met Cambodja. Door het hoge water staan er hele gebieden onder, de bewoonde stukken liggen net iets hoger. We varen langs hutjes en huizen, drijvend op olievaten, of op palen gebouwd. Het ziet er heel armoedig uit, tegelijk ligt het prachtig tussen de bomen. De zon schijnt en iedereen zwaait naar ons. Het bootje telt 13 toeristen. Een Koreaans stel heeft problemen met het krijgen van een visum aan de grens. We vertrekken met een paar uur vertraging in een ander bootje richting Phnom Penh, de hoofdstad. Als smokkelaars komen we met bepakking in het donker aan land in Cambodja via een wankele loopplank door de modder achter een loods. Daar staat een busje dat zo op het oog hooguit 8 of 9 personen kan vervoeren. Het moet eerst aangeduwd worden. Niemand gelooft dat we hierin met zijn allen plus bagage naar Phnom Penh kunnen. De chauffeur en de gids zijn echter vol goede moed. Eerst worden de grote rugzakken en tassen er in gepropt. Met touw via de zijramen wordt de fiets van een van onze reisgenoten op het dak gebonden. In plaats van een imperial wordt er wat karton tussen gelegd. Carla geeft nuttig advies over het openen van de zijdeur, ze komt immers uit een chauffeursfamilie. Handig, want als je met z'n veertienen uiteindelijk in een uitpuilend busje zit kun je wel ventilatie gebruiken. Uiteindelijk belanden we na ruim een uur zonder bewegingsruimte in Phnom Penh. Cambodja heeft een wankel koningshuis en en nog veel wankeler democratie. Het heeft een geweldadig verleden en we zien grotere verschillen tussen arm en rijk dan in Vietnam. Er rijden dure auto's door de hoofdstad, maar er liggen ook hele gezinnen op het trottoir te slapen. We fietsen de volgende dag naar een plaats waar massaexecuties hebben plaatsgevonden van 1975-1980 onder Pol Pot. Dit wrede regime, de Rode Khmer, ging na de jarenlange westerse inmenging terug naar een gesloten communistische samenleving op het platteland. Daartoe werden de steden leeggejaagd en alle mensen die niet duidelijk boer of arbeider waren werden vermoord. Het experiment mislukte en er ontstond hongersnood. Uiteindelijk werd tussen 20 en 30% van de totale bevolking slachtoffer. Het "killing field" dat we bezoeken is nu een prachtige parkachtige plek langs de Mekong. De ondiepe kuilen zijn echter geruimde massagraven. Een deel van het terrein is nog niet geruimd. Resten van de slachtoffers liggen vlak onder de oppervlakte. Er zijn bijna 400 van die plekken in Cambodja. We bezoeken ook een gevangenis waar gruwelijkheden hebben plaatsgevonden. Onze gids vertelt daar ook over haar persoonlijke ervaringen, hoe ze als meisje met haar moeder naar een ander deel van het land moest lopen. We realiseren ons dat alle Cambodjanen van onze leeftijd dit bewust meegemaakt hebben. Er lijkt echter nauwelijks publieke discussie hierover plaats te vinden. Het moet voor veel mensen erg moeilijk zijn. We gaan een paar dagen relaxen aan zee in Kep. We varen naar een romantisch tropisch eilandje en doen daar heel weinig: lezen en onder de palmen rood en bruin worden. Het is volle maan. Volgende keer meer over een verregend waterfestival!
We gaan de Mekongdelta bezoeken vanuit Vinh Long. Voor het eerst varen we over een arm van de indrukwekkende Mekongrivier van ongeveer een kilometer breed. Het water staat hoog en stroomt snel. We steken met een bootje over naar het eiland An Binh, een lieflijk gebiedje met veel bomen, kanaaltjes, fietspaden en bruggetjes. Je ziet veel fruitteelt, het is te dicht bevolkt en kleinschalig voor vee. We bezoeken ook per bootje een rijstwafel- en snoepfabriekje. Leuk om te zien hoe werkelijk alles handwerk is en in een rustig tempo gaat. Zelfs het expanderen van de rijst gaat met roerbakken in een grote wok met een wervelbed van zand. De keerzijde van al dat handwerk is dat er weinig verdiend kan worden aan deze goedkope producten. We slapen in homestays, de eerste is een afdakje in de tuin met wat schotjes er omheen en een bed met klamboe. Vooral onze tweede homestay in de delta is een paradijsje, waar we meteen in een hangmat duiken en niets meer ondernemen. Voor het eerst denken we dat we hier gewoon een paar dagen kunnen niksen. We pakken de volgende dag toch maar de al afgesproken bootjes terug. We blijven langs de Mekong reizen, nu richting noord. Vanuit Chau Doc gaan we per bootje naar de grens met Cambodja. Door het hoge water staan er hele gebieden onder, de bewoonde stukken liggen net iets hoger. We varen langs hutjes en huizen, drijvend op olievaten, of op palen gebouwd. Het ziet er heel armoedig uit, tegelijk ligt het prachtig tussen de bomen. De zon schijnt en iedereen zwaait naar ons. Het bootje telt 13 toeristen. Een Koreaans stel heeft problemen met het krijgen van een visum aan de grens. We vertrekken met een paar uur vertraging in een ander bootje richting Phnom Penh, de hoofdstad. Als smokkelaars komen we met bepakking in het donker aan land in Cambodja via een wankele loopplank door de modder achter een loods. Daar staat een busje dat zo op het oog hooguit 8 of 9 personen kan vervoeren. Het moet eerst aangeduwd worden. Niemand gelooft dat we hierin met zijn allen plus bagage naar Phnom Penh kunnen. De chauffeur en de gids zijn echter vol goede moed. Eerst worden de grote rugzakken en tassen er in gepropt. Met touw via de zijramen wordt de fiets van een van onze reisgenoten op het dak gebonden. In plaats van een imperial wordt er wat karton tussen gelegd. Carla geeft nuttig advies over het openen van de zijdeur, ze komt immers uit een chauffeursfamilie. Handig, want als je met z'n veertienen uiteindelijk in een uitpuilend busje zit kun je wel ventilatie gebruiken. Uiteindelijk belanden we na ruim een uur zonder bewegingsruimte in Phnom Penh. Cambodja heeft een wankel koningshuis en en nog veel wankeler democratie. Het heeft een geweldadig verleden en we zien grotere verschillen tussen arm en rijk dan in Vietnam. Er rijden dure auto's door de hoofdstad, maar er liggen ook hele gezinnen op het trottoir te slapen. We fietsen de volgende dag naar een plaats waar massaexecuties hebben plaatsgevonden van 1975-1980 onder Pol Pot. Dit wrede regime, de Rode Khmer, ging na de jarenlange westerse inmenging terug naar een gesloten communistische samenleving op het platteland. Daartoe werden de steden leeggejaagd en alle mensen die niet duidelijk boer of arbeider waren werden vermoord. Het experiment mislukte en er ontstond hongersnood. Uiteindelijk werd tussen 20 en 30% van de totale bevolking slachtoffer. Het "killing field" dat we bezoeken is nu een prachtige parkachtige plek langs de Mekong. De ondiepe kuilen zijn echter geruimde massagraven. Een deel van het terrein is nog niet geruimd. Resten van de slachtoffers liggen vlak onder de oppervlakte. Er zijn bijna 400 van die plekken in Cambodja. We bezoeken ook een gevangenis waar gruwelijkheden hebben plaatsgevonden. Onze gids vertelt daar ook over haar persoonlijke ervaringen, hoe ze als meisje met haar moeder naar een ander deel van het land moest lopen. We realiseren ons dat alle Cambodjanen van onze leeftijd dit bewust meegemaakt hebben. Er lijkt echter nauwelijks publieke discussie hierover plaats te vinden. Het moet voor veel mensen erg moeilijk zijn. We gaan een paar dagen relaxen aan zee in Kep. We varen naar een romantisch tropisch eilandje en doen daar heel weinig: lezen en onder de palmen rood en bruin worden. Het is volle maan. Volgende keer meer over een verregend waterfestival!
-
03 November 2009 - 14:17
Ton En Carla VanDril:
Hoi Liesbeth, er blijven natuurlijk altijd nog vragen over. We gebruiken de beknopte lonely planet van het Mekonggebied, die niet meer helemaal aktueel is. We hebben ook de Footprintgids van Vietnam/Cambodja/Laos, met meer achtergronden. Verder laten we ons graag door reisbureautjes en andere toeristen adviseren. Er verandert hier veel, meestal zijn de voorzieningen beter dan in de gidsen staat.
Het weer: prima, we hebben veel geluk ermee. -
03 November 2009 - 14:45
Carla En Erik:
Het is echt zo gek jullie beschrijvingen te lezen van de plekken waar wij ook geweest zijn en ik zie jullie daar in gedachten rondlopen. Heel goed dat jullie af en toe een rustperiode inlassen. Even rustig de tijd nemen om alle indrukken te verwerken.
Blijf genieten en blijf gezond.
Carla en Erik -
03 November 2009 - 20:41
Rolf:
Ik lees met plezier jullie reisverslag, Phnom Penh, Killing fields, Rode Khmer , ik kan me voorstellen dat jullie een paar dagen onder de palmen gaan liggen. Groeten uit een herfstig Bergen -
05 November 2009 - 14:54
Cocky:
Weer een boeiend verhaal. En tegelijkertijd geschiedenisles. Ik blijf jullie graag volgen.
-
10 November 2009 - 11:27
Loes:
Dat klinkt alsof jullie je helemaal dood vervelen!!! Jullie zullen mij wel erg missen, niet?
-
10 November 2009 - 18:53
Hein Vanuit Bali:
Hoi Loes, alles goed met jullie "achterblijvers"? Die twee vervelen zich helemaal niet, het is hartstikke leuk in Azië.
Maar ze missen jou vast wel heel erg -
19 November 2009 - 12:20
Loes:
Hee Hein,
met ons gaat het prima hoor, we houden het prima vol zo met ze 2tjes.. ik hoop niet dat het zo leuk is in Azie dat ze niet meer terug komen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
