van noord naar zuid
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Ton en Carla
24 Oktober 2009 | Vietnam, Hanoi
Het heeft even wat langer geduurd, maar we hebben niet stil gezeten, zoals je in dit dubbel dikke verslag kunt lezen.
We maken een driedaagse trip naar de baai van Halong. Het is een uitgebreid gebied in de Zuid-Chinese zee met rotseilanden die recht omhoog rijzen. Het is een bijzondere ervaring om daar tussendoor te varen. Het is wat nevelig maar je kunt toch ver kijken. Er is een vloot van meer dan honderd bruine houten schepen die de baai doorkruisen. Op sommige eilandjes is een grot of een klein strand. We slapen een nacht op de boot en een nacht op een groter eiland, Cat Ba. De medereizigers vormen een heel gemengd gezelschap, we kunnen naast Engels ook Duits en Frans oefenen. We gaan ook zwemmen en kayakken. Het lijkt fantastisch om hier op eigen houtje met een klein bootje dagenlang rond te zwerven. Maar als je de vissers ziet die dat inderdaad doen met hun hele huishouden dan bedenk je dat het wel een groot contrast is met pleziervaart. Vanuit Halongstad is het vier uur met de bus naar Hanoi terug, waar we even een soep eten en daarna meteen op de nachtbus naar Hue stappen. Deze soep heet in Vietnam pho, maar we kennen deze simpele basismaaltijd ook uit China. De soep wordt ter plaatse samengesteld uit een gekookte portie bami, vlees of ei, groenten en kruiden. Vlak voor het opdienen wordt er een krachtige kokende bouillon over geschept. Vervolgens ga je met stokjes de ingredienten er weer uit slurpen.
Hue is een rustige stad met historie, universiteiten en lekker eten. We zijn het tripjes maken met een groter gezelschap moe en bezoeken de citadel van Hue en het keizerlijk paleis op eigen houtje. De laatste keizerlijke dynastie van Vietnam zat in Hue. Het was de Nguyen-familie die aan de macht was van 1802-1945. Er is flink gebouwd door deze familie, niet alleen de citadel van 2,5 km in het vierkant en het paleis, maar ook enorme grafmonumenten en tempels in de omgeving. De stijl lijkt veel op het chinees, maar er zijn ook meer westerse ontwerpen en decoraties. Dat is ook logisch als je bedenkt dat deze mensen Europa bezochten. Er is beton en metaal toegepast en we zien keramiek en mozaiekwerk met scherven van chinees blauw porselein dat meteen aan Gaudi doet denken. Aan de gebouwen is al lang geen onderhoud gepleegd en ze zijn zwaar beschadigd door oorlog en natuurgeweld. Op veel plaatsen wordt moedig gerestaureerd maar het lijkt hopeloos om de indrukwekkende hoeveelheid bouwwerken allemaal te herstellen. We bezoeken Hue en omgeving vooral per fiets en dat bevalt goed. Je biedt weinig mogelijkheden voor de Vietnamese handelaars en transportaanbieders om je aan te spreken. Het weer houdt zich nog prima en het fietsen biedt je een verfrissend windje. Vrijwel iedereen in Vietnam is kleine zelfstandige en verkoopt iets. De omzet is echter vaak minimaal, dus het is ook pure armoe die de mensen er toe dwingt. De kleine ondernemer beschikt niet over een auto, maar gebruikt een motor- of bakfiets waar de handel op vervoerd wordt. We zien als vrachtje achterop bedden, varkens, enorme reclameborden, fietsen, gasflessen, mobiele restaurants en nog vele andere zware of grote ladingen. In de meeste stadscentra zou voor vrachtvervoer per auto ook absoluut geen plaats zijn. De hele kleine ondernemer heeft alleen maar een schouder voor de stok met mand aan weerszijden.
Rond Hue is in de oorlog met de Verenigde Staten veel gevochten. Hier ligt de 17e breedtegraad, indertijd de grens tussen Noord en Zuid Vietnam. De plaatsnamen Da nang, Khe sanh, Quang Tri klinken nog bekend van het nieuws van meer dan 40 jaar geleden. We zien overal rond Hue langs de wegen veel graven, en we zien één klein oorlogskerkhof. Maar verder moet je echt op zoek om iets te vinden dat herinnert aan deze bekende oorlog. Als we vragen aan onze jonge gids wat wordt herinnerd heeft ze het over de onderlinge strijd tussen Vietnamezen, ook binnen families. We besluiten net als de Vietnamezen om dit verleden verder met rust te laten. We zijn nog geen Amerikanen tegengekomen. Dat het land zich nu zo in westerse richting ontwikkelt, illustreert nog eens hoe zinloos die oorlog was.
We bezoeken Hoi An, een enkele eeuwen oud handelsstadje en bekende toeristische trekpleister. Voor het eerst in lange tijd hebben we regenbuien, maar we fietsen nog lekker even naar het nabijgelegen strand. Ton koopt een paraplu en Carla een rugzakje en slippers. We horen ineens veel Hollandse toeristen, die komen waarschijnlijk op de spotgoedkope kleren af. Voor een Hollander is het opvallend dat er hier in het vlakke centrale deel van Vietnam totaal geen zeewering is. Zout en zoetwater ontmoet elkaar hier zonder duidelijke scheiding. Bij vloed staat de kade in Hoi An bijna blank. Dit jaar zijn de straten al zes keer ondergelopen en moesten de meubeltjes en handel dus de trap op gesjouwd worden. Vaak is het van korte duur en droogt het weer snel. Maar er is geen waarschuwingssysteem en er kunnen ook tientallen slachtoffers vallen.
We trekken het binnenland in met een gewoon busje naar het stadje Kontum. We gaan via de Ho Chi Minh route, de noord-zuidverbinding die in de oorlog werd gebruikt om vanuit Noord-Vietnam het zuiden te infiltreren en te bevoorraden, nu een redelijk goede asfaltweg. We passeren Dak To waar indertijd fel gevochten is. Het regent de hele dag. Er zijn wel veel plekken waar de weg is verzakt of overdekt met een aardverschuiving. We staan een uur te wachten bij een plek waar twee vrachtwagens bij het passeren tegen elkaar zijn gegleden. Het noodweer van twee weken geleden heeft ook hier in het centrale hoogland toegeslagen. We rijden langs een rivier waarlangs alle rijst- en cassavevelden zijn verwoest door overstromingen. In een van de dorpen zijn dodelijke slachtoffers gevallen en er zijn veel huizen en spullen beschadigd. Overal zie je nog hopen modder, ontwortelde bomen en scheve hekken. Ook de rivieren hebben hier geen dijken en kunnen hun gang gaan. De mensen passen zich wel aan. We bezoeken een dorpje tegen Kontum aan van de Bana-minderheid. Traditioneel bouwen de Bana houten huizen op palen. Het gebied is echter ontbost en hout is nu te duur. Onze Bana-gids wijst aan hoe hoog het water stond, sinds 1972 is het niet zo hoog geweest. We worden naar binnen gevraagd in een armoedie paalwoning waar een hele familie van bijna 40 mensen is verzameld. Ze zitten op enkele vierkante meters vloer en bedden om de voorouders te herdenken. De sfeer is vrolijk, ook omdat doodgaan niet als einde wordt gezien. Er wordt wat geproost en gegeten en onze gids vertaalt wat. Dit jaar is deze familiereunie sober vanwege de overstroming, normaal zou er een groot feestmaal zijn. We menen al gauw de verschillende types en de verhoudingen in zo'n familie te herkennen. Onder verschillende paalwoningen ligt een uitgeholde boomstam die dient als doodskist voor toekomstige overledenen. Veel mensen zijn katholiek in deze hooglanden, onder invloed van de Fransen. We bezoeken een houten kerk op palen met rondom scholen, en allerlei sociale opvangvoorzieningen die nog echte Roomse blijheid uitstralen. Ons hotel Dakbla in Kontum heeft echter een communistische uitstraling, zowel kwa bouw als kwa service. Vlak ernaast hangt aan een paal nog een luidspreker van de plaatselijke partijafdeling die midden in de nacht ons wakker houdt met heldhaftige muziek en commando's voor de ochtendgymnastiek. Kontum is nog niet zover in de ontwikkeling als de andere steden die we aandoen.
We vervolgen onze reis naar het zuiden door het binnenland, en alles kan met de bus. De bezettingsgraad is hoog, tussen 80 en 120%. Kwa efficiency en stiptheid beter dan in Nederland. Alleen kwa comfort is het slechter. Dat vinden ook de Vietnamezen, want tijdens de meeste ritten hangt er wel iemand ziek boven een plastic zakje.
We bezoeken het Yok Don nationale park. Het ligt tegen de grens met Cambodja en herbergt nog groot wild. We wandelen door een gebied met lagere begroeiing langs een rivier en doen ook een ritje op niveau, op een tamme olifant. De informatie die geboden wordt over dit ecologische beheerde park is vrijwel nul. We zijn de enige buitenlandse bezoekers, terwijl er veel accomodatie is en personeel dat niets te doen heeft. En toch wordt er ook nog gebouwd. De directeur sluit diverse malen vriendschap met ons, voorzien van een plastic flesje met alcoholisch rijststooksel.
Het meer van Lak is onze volgende stop, het is een stralende dag. We maken een mooie fietstocht en de mensen die we tegenkomen zijn allemaal enthousiast en aardig. We behelpen ons naast lichaamstaal met een vietnamees taalgidsje, maar de uitspraak blijft lastig. Gelukkig kent er ook altijd wel iemand een beetje Engels. Aan het eind van de middag maken we een tochtje op het prachtige meer in een uitgeholde boomstam. Het levert mooie plaatjes op met waterlelies en vissersbootjes. We slapen iets minder romantisch in een van de paalwoningen. Het voorste deel van de.woning is voor ons, maar de familie hoeft verder niet zo nodig contact met ons. Alleen de hond blijkt de ruimte met ons te delen en ze blijkt ook nog jonkies te hebben. De gevlochten gevels en kierende vloer waarborgen dat we ook voldoende horen hoe alle andere dieren rond en onder het huis rondscharrelen.
Dalat, onze volgende halte, is vooral voor Vietnamezen een uitje. Er zijn veel bars en Valkenburg-achtige attracties. Je kunt er lekker eten, en de Vietnamese wijn komt hier vandaan. Voor de westerlingen zijn meer educatieve uitstapjes bedacht. We rijden achterop brommers naar een rozenteler, een koffieplantage, een rijstjeneverstoker en een zijdefabriekje. We bezoeken ook een hotel ingericht als een kruising tussen park Guell en het land van Laaf in de Efteling. Mooi gemaakt en lekker maf hoewel niet geheel stijlvast en zoals vrijwel alles in Vietnam wordt er nog verder aan geknutseld.
We reizen verder naar het zuiden naar Ho Chi Minh stad, ofwel Saigon. Daarover de volgende keer meer. Veel groetjes en liefs en we kijken uit naar jullie reacties.
We maken een driedaagse trip naar de baai van Halong. Het is een uitgebreid gebied in de Zuid-Chinese zee met rotseilanden die recht omhoog rijzen. Het is een bijzondere ervaring om daar tussendoor te varen. Het is wat nevelig maar je kunt toch ver kijken. Er is een vloot van meer dan honderd bruine houten schepen die de baai doorkruisen. Op sommige eilandjes is een grot of een klein strand. We slapen een nacht op de boot en een nacht op een groter eiland, Cat Ba. De medereizigers vormen een heel gemengd gezelschap, we kunnen naast Engels ook Duits en Frans oefenen. We gaan ook zwemmen en kayakken. Het lijkt fantastisch om hier op eigen houtje met een klein bootje dagenlang rond te zwerven. Maar als je de vissers ziet die dat inderdaad doen met hun hele huishouden dan bedenk je dat het wel een groot contrast is met pleziervaart. Vanuit Halongstad is het vier uur met de bus naar Hanoi terug, waar we even een soep eten en daarna meteen op de nachtbus naar Hue stappen. Deze soep heet in Vietnam pho, maar we kennen deze simpele basismaaltijd ook uit China. De soep wordt ter plaatse samengesteld uit een gekookte portie bami, vlees of ei, groenten en kruiden. Vlak voor het opdienen wordt er een krachtige kokende bouillon over geschept. Vervolgens ga je met stokjes de ingredienten er weer uit slurpen.
Hue is een rustige stad met historie, universiteiten en lekker eten. We zijn het tripjes maken met een groter gezelschap moe en bezoeken de citadel van Hue en het keizerlijk paleis op eigen houtje. De laatste keizerlijke dynastie van Vietnam zat in Hue. Het was de Nguyen-familie die aan de macht was van 1802-1945. Er is flink gebouwd door deze familie, niet alleen de citadel van 2,5 km in het vierkant en het paleis, maar ook enorme grafmonumenten en tempels in de omgeving. De stijl lijkt veel op het chinees, maar er zijn ook meer westerse ontwerpen en decoraties. Dat is ook logisch als je bedenkt dat deze mensen Europa bezochten. Er is beton en metaal toegepast en we zien keramiek en mozaiekwerk met scherven van chinees blauw porselein dat meteen aan Gaudi doet denken. Aan de gebouwen is al lang geen onderhoud gepleegd en ze zijn zwaar beschadigd door oorlog en natuurgeweld. Op veel plaatsen wordt moedig gerestaureerd maar het lijkt hopeloos om de indrukwekkende hoeveelheid bouwwerken allemaal te herstellen. We bezoeken Hue en omgeving vooral per fiets en dat bevalt goed. Je biedt weinig mogelijkheden voor de Vietnamese handelaars en transportaanbieders om je aan te spreken. Het weer houdt zich nog prima en het fietsen biedt je een verfrissend windje. Vrijwel iedereen in Vietnam is kleine zelfstandige en verkoopt iets. De omzet is echter vaak minimaal, dus het is ook pure armoe die de mensen er toe dwingt. De kleine ondernemer beschikt niet over een auto, maar gebruikt een motor- of bakfiets waar de handel op vervoerd wordt. We zien als vrachtje achterop bedden, varkens, enorme reclameborden, fietsen, gasflessen, mobiele restaurants en nog vele andere zware of grote ladingen. In de meeste stadscentra zou voor vrachtvervoer per auto ook absoluut geen plaats zijn. De hele kleine ondernemer heeft alleen maar een schouder voor de stok met mand aan weerszijden.
Rond Hue is in de oorlog met de Verenigde Staten veel gevochten. Hier ligt de 17e breedtegraad, indertijd de grens tussen Noord en Zuid Vietnam. De plaatsnamen Da nang, Khe sanh, Quang Tri klinken nog bekend van het nieuws van meer dan 40 jaar geleden. We zien overal rond Hue langs de wegen veel graven, en we zien één klein oorlogskerkhof. Maar verder moet je echt op zoek om iets te vinden dat herinnert aan deze bekende oorlog. Als we vragen aan onze jonge gids wat wordt herinnerd heeft ze het over de onderlinge strijd tussen Vietnamezen, ook binnen families. We besluiten net als de Vietnamezen om dit verleden verder met rust te laten. We zijn nog geen Amerikanen tegengekomen. Dat het land zich nu zo in westerse richting ontwikkelt, illustreert nog eens hoe zinloos die oorlog was.
We bezoeken Hoi An, een enkele eeuwen oud handelsstadje en bekende toeristische trekpleister. Voor het eerst in lange tijd hebben we regenbuien, maar we fietsen nog lekker even naar het nabijgelegen strand. Ton koopt een paraplu en Carla een rugzakje en slippers. We horen ineens veel Hollandse toeristen, die komen waarschijnlijk op de spotgoedkope kleren af. Voor een Hollander is het opvallend dat er hier in het vlakke centrale deel van Vietnam totaal geen zeewering is. Zout en zoetwater ontmoet elkaar hier zonder duidelijke scheiding. Bij vloed staat de kade in Hoi An bijna blank. Dit jaar zijn de straten al zes keer ondergelopen en moesten de meubeltjes en handel dus de trap op gesjouwd worden. Vaak is het van korte duur en droogt het weer snel. Maar er is geen waarschuwingssysteem en er kunnen ook tientallen slachtoffers vallen.
We trekken het binnenland in met een gewoon busje naar het stadje Kontum. We gaan via de Ho Chi Minh route, de noord-zuidverbinding die in de oorlog werd gebruikt om vanuit Noord-Vietnam het zuiden te infiltreren en te bevoorraden, nu een redelijk goede asfaltweg. We passeren Dak To waar indertijd fel gevochten is. Het regent de hele dag. Er zijn wel veel plekken waar de weg is verzakt of overdekt met een aardverschuiving. We staan een uur te wachten bij een plek waar twee vrachtwagens bij het passeren tegen elkaar zijn gegleden. Het noodweer van twee weken geleden heeft ook hier in het centrale hoogland toegeslagen. We rijden langs een rivier waarlangs alle rijst- en cassavevelden zijn verwoest door overstromingen. In een van de dorpen zijn dodelijke slachtoffers gevallen en er zijn veel huizen en spullen beschadigd. Overal zie je nog hopen modder, ontwortelde bomen en scheve hekken. Ook de rivieren hebben hier geen dijken en kunnen hun gang gaan. De mensen passen zich wel aan. We bezoeken een dorpje tegen Kontum aan van de Bana-minderheid. Traditioneel bouwen de Bana houten huizen op palen. Het gebied is echter ontbost en hout is nu te duur. Onze Bana-gids wijst aan hoe hoog het water stond, sinds 1972 is het niet zo hoog geweest. We worden naar binnen gevraagd in een armoedie paalwoning waar een hele familie van bijna 40 mensen is verzameld. Ze zitten op enkele vierkante meters vloer en bedden om de voorouders te herdenken. De sfeer is vrolijk, ook omdat doodgaan niet als einde wordt gezien. Er wordt wat geproost en gegeten en onze gids vertaalt wat. Dit jaar is deze familiereunie sober vanwege de overstroming, normaal zou er een groot feestmaal zijn. We menen al gauw de verschillende types en de verhoudingen in zo'n familie te herkennen. Onder verschillende paalwoningen ligt een uitgeholde boomstam die dient als doodskist voor toekomstige overledenen. Veel mensen zijn katholiek in deze hooglanden, onder invloed van de Fransen. We bezoeken een houten kerk op palen met rondom scholen, en allerlei sociale opvangvoorzieningen die nog echte Roomse blijheid uitstralen. Ons hotel Dakbla in Kontum heeft echter een communistische uitstraling, zowel kwa bouw als kwa service. Vlak ernaast hangt aan een paal nog een luidspreker van de plaatselijke partijafdeling die midden in de nacht ons wakker houdt met heldhaftige muziek en commando's voor de ochtendgymnastiek. Kontum is nog niet zover in de ontwikkeling als de andere steden die we aandoen.
We vervolgen onze reis naar het zuiden door het binnenland, en alles kan met de bus. De bezettingsgraad is hoog, tussen 80 en 120%. Kwa efficiency en stiptheid beter dan in Nederland. Alleen kwa comfort is het slechter. Dat vinden ook de Vietnamezen, want tijdens de meeste ritten hangt er wel iemand ziek boven een plastic zakje.
We bezoeken het Yok Don nationale park. Het ligt tegen de grens met Cambodja en herbergt nog groot wild. We wandelen door een gebied met lagere begroeiing langs een rivier en doen ook een ritje op niveau, op een tamme olifant. De informatie die geboden wordt over dit ecologische beheerde park is vrijwel nul. We zijn de enige buitenlandse bezoekers, terwijl er veel accomodatie is en personeel dat niets te doen heeft. En toch wordt er ook nog gebouwd. De directeur sluit diverse malen vriendschap met ons, voorzien van een plastic flesje met alcoholisch rijststooksel.
Het meer van Lak is onze volgende stop, het is een stralende dag. We maken een mooie fietstocht en de mensen die we tegenkomen zijn allemaal enthousiast en aardig. We behelpen ons naast lichaamstaal met een vietnamees taalgidsje, maar de uitspraak blijft lastig. Gelukkig kent er ook altijd wel iemand een beetje Engels. Aan het eind van de middag maken we een tochtje op het prachtige meer in een uitgeholde boomstam. Het levert mooie plaatjes op met waterlelies en vissersbootjes. We slapen iets minder romantisch in een van de paalwoningen. Het voorste deel van de.woning is voor ons, maar de familie hoeft verder niet zo nodig contact met ons. Alleen de hond blijkt de ruimte met ons te delen en ze blijkt ook nog jonkies te hebben. De gevlochten gevels en kierende vloer waarborgen dat we ook voldoende horen hoe alle andere dieren rond en onder het huis rondscharrelen.
Dalat, onze volgende halte, is vooral voor Vietnamezen een uitje. Er zijn veel bars en Valkenburg-achtige attracties. Je kunt er lekker eten, en de Vietnamese wijn komt hier vandaan. Voor de westerlingen zijn meer educatieve uitstapjes bedacht. We rijden achterop brommers naar een rozenteler, een koffieplantage, een rijstjeneverstoker en een zijdefabriekje. We bezoeken ook een hotel ingericht als een kruising tussen park Guell en het land van Laaf in de Efteling. Mooi gemaakt en lekker maf hoewel niet geheel stijlvast en zoals vrijwel alles in Vietnam wordt er nog verder aan geknutseld.
We reizen verder naar het zuiden naar Ho Chi Minh stad, ofwel Saigon. Daarover de volgende keer meer. Veel groetjes en liefs en we kijken uit naar jullie reacties.
-
24 Oktober 2009 - 18:13
Nina:
Hoi lieverds,
Wat een reisavonturen: grappig om dezelfde plaatsnamen tegen te komen als in de reisverslagen van Jacomine en Janneke (die onlangs drie weken in Vietnam waren). Het klinkt allemaal of jullie er nog lang geen genoeg van hebben!
Hier gaat alles oke: ik werk lange dagen, en probeer verder een beetje van de herfst te genieten (tussen de regen door...). Volgend weekend ga ik naar Heiloo; eens kijken hoe het met mn zusjes gaat!
Dikke kus, Nina -
24 Oktober 2009 - 19:26
Ellen:
Klinkt allemaal erg goed! Zo te horen zien jullie veel moois en maken jullie veel mee.
Ik vroeg me af waar jullie trip eigenlijk gaat eindigen. Ik vlieg namelijk 9 december naar Bangkok en als jullie daar zijn is het natuurlijk wel gezellig om even live bij te praten onder het genot van een Singhaatje :-)
Veel plezier nog!
Liefs,
Ellen -
25 Oktober 2009 - 01:09
Carla En Ton:
Hoi Ellen,
wij zijn inderdaad dan in Bangkok. 13 december vliegen we terug naar Nederland vanaf Bangkok. We gaan elkaar daar treffen, leuk!!
We laten via sms (geef je je nummer?) wel weten waar en wanneer we precies in Bangkok zijn.
liefs Ton en Carla -
25 Oktober 2009 - 08:53
WenS:
Leuk om jullie verslag te lezen. Wat een avontuur! We kijken uit naar het vervolg.
Liefs uit Spanje -
25 Oktober 2009 - 09:50
Joris:
Hoi Carla en Ton, leuk om weer iets van jullie te horen. Fantastische ervaringen tot nu toe, pakken ze je nooit meer af! Goede voortzetting en liefs verder gewenst, geniet ze samen. Joris -
25 Oktober 2009 - 15:36
Marian En Otto:
Hoi,wat zou ik graag Vietnam nog eens over doen op jullie manier.Noord China was inderdaad anders, vooral de wc's grrrr.Ook aardige mensen en mooi.Alleen Peking was niet persé de beste stad om te stoppen.Tegen de paardendrijvers in de kloof hadden we alleen maar "boejou" moeten zeggen.Reageren alle verkopers op.Voor een volgende keer ... . Nog heel veel plezier.Geniet graag mee! -
25 Oktober 2009 - 18:32
De Buurtjes(nr, 58) :
Hoi vakantiegangers,
Heerlijk al die verhalen van jullie! Voor ons was het erg leuk om jullie belevenissen in China te lezen, erg bekend en toch alweer zo anders, de "vooruitgang" lijkt door te zetten daar! Vietnam kennen we niet, klinkt goed en ook interessant. Geniet van al het moois en natuurlijk van elkaar.
Hier gaat alles goed, dus jullie kunnen nog een tijdje weg blijven.
Groetjes
-
25 Oktober 2009 - 19:20
Resy:
Wat een avonturen weer! prachtig... jullie krijgen voldoende beweging met al dat fietsen..lijkt me heerlijk...we kijken uit naar de volgende verhalen
kus jezus -
26 Oktober 2009 - 08:14
Carla & Erik:
Hoi,
We genieten van jullie reisverslagen! Vooral deze is voor ons een feest van herkenning. In gedachten zien we jullie lopen door plaatsen waar wij ook zijn geweest. Blijf genieten en blijf schrijven.
Liefs,
Carla en Erik -
30 Oktober 2009 - 22:19
René En Jannie:
Jullie hebben het allemaal prima voor elkaar. Heerlijk om te lezen: natuur, historie, varen, lopen, enz. Die paalwoningen zijn wel handig als ik dat zo lees: je ligt boven de beesten en zo nu en dan het water.
veel plezier maar weer goede reis verder.
Liefs Jannie en René -
31 Oktober 2009 - 18:05
Marga:
prachtige verhalen erg leventig reis met jullie mee
liefs marga -
31 Oktober 2009 - 22:04
Liesbeth:
Hoe is het met jullie? Soms lijkt het wat primitief zoals er bv geslapen wordt, maar dit soort zaken went misschien ook wel weer?
zoeken jullie zelf je weg aan de hand van de lonely planet oid of maken jullie gebruik van plaatselijke reisbureaus.
Is het warm of geeft de regen wat afkoeling? Kortom lange verslagen zijn natuurlijk toch niet afdoende, maar wel ontzettend leuk.
veel liefs van je (schoon)zusje
-
10 November 2009 - 11:45
Loes:
Ondertussen ben ik druk bezig met het leren voor mijn tentamen Bureauredactie...
Kwa = qua !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
